Jak długo trwa zapalenie żołądka i jelit u psów? W wielu przypadkach zapalenie żołądka i jelit u psów często ustępuje w ciągu kilku dni, ale zależy to od przyczyny. Miej oko na swojego psa i skontaktuj się z weterynarzem, jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości.
Streszczenie Wgłobienie jelit jest dobrze znanym stanem bezpośredniego zagrożenia życia, dlatego bardzo ważne jest jego szybkie i precyzyjne zdiagnozowanie. Wgłobienie dotyczy najczęściej młodych zwierząt i może powstawać w wyniku parwowirusowego zapalenia jelit, obecności ciała obcego lub pasożytów. U starszych osobników występuje głównie wtórnie do obecności zmian rozrostowych w obrębie jelit. Jedyną szybką i czułą metodą diagnostyki wgłobienia jest badanie ultrasonograficzne (USG) jamy brzusznej. Obraz, który uzyskujemy w badaniu, jest patognomiczny dla tej jednostki chorobowej, a postępowaniem z wyboru jest zabieg chirurgiczny. Niniejszy artykuł opisuje przypadek wgłobienia jelit u psa bez typowych cech niedrożności przewodu pokarmowego w badaniu ultrasonograficznym. Słowa kluczowe pies, wgłobienie, diagnostyka, leczenie Abstract Intussusception is a well known life-threatening condition which requires quick and accurate diagnosis. The disease most commonly affects young animals and might be the consequence of parvoviral intestinal inflammation, presence of a foreign body or parasitic infestation. In older animals intussusception is mainly secondary to proliferative lesions in the intestinal wall. The only rapid and sensitive diagnostic method is an abdominal ultrasound. Obtained image is pathognomic for this disease entity and surgical intervention is a treatment method of choice. The article describes a case of intussusception with an atypical ultrasound image. Keywords dog, intussusception, diagnostics, treatment Dostęp ograniczony. Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją. zaloguj się zarejestruj się
Najczęściej niedrożność jelit powstaje, gdy pies połknie obce przedmioty, takie jak zabawki, kamienie, kości i inne. Przedmioty te nie są w stanie przejść przez jelita i utknąć. Mogą również powodować perforację żołądka i jelit. Skąd wiesz, czy Twój pies ma perforację jelit? Objawy żołądka […]
Ibd u kota IBD (Inflamatory Bowel Disease) to skrótowa nazwa dla nieswoistego zapalenia jelit. Zapalenie nieswoiste to takie, które nie ma ustalonej konkretnej i jednoznacznej przyczyny. Obecnie uważa się, że czynnikami, które mogą wpływać na rozwój IBD są: nieprawidłowa dieta, zaburzenia w równowadze mikroflory jelitowej, zaburzenia w funkcjonowaniu układu odpornościowego, niewykluczone są też predyspozycje genetyczne. IBD może dotyczyć jelita grubego i cienkiego, czasem zdarza się, że procesem zapalnym objęty jest także żołądek. W poniższym artykule skupię się jednak na chorobie zapalnej jelit. Co to jest IBD?Limfocytarno-plazmocytarne zapalenie jelita cienkiegoZespół hipereozynofilowyDiagnostyka IBD u kotaIBD u kota dietaLeczenie IBD u kotaIBD u kota rokowanie Co to jest IBD? Co to jest ibd? Pacjenci są najczęściej dotknięci dwoma głównymi postaciami tej choroby, są to: Limfocytarno-plazmocytarne zapalenie jelita cienkiego (w skrócie LPE). Eozynofilowe zapalenie żołądka, jelita cienkiego oraz okrężnicy (EGE). W trakcie trwania choroby, organizm uznaje bakterie, zasiedlające jelito lub fragmenty treści pokarmowej, za substancje drażniące i wywołujące stan zapalny. Układ immunologiczny funkcjonujący w obrębie jelit, jest stale pobudzany obecnością drażniących dla organizmu substancji, w efekcie czego jego komórki takie jak eozynofile czy też plazmocyty, infiltrują ścianę jelita. Jeśli proces nie zostanie w porę rozpoznany i leczenie nie zostanie wprowadzone, może dojść do ścieńczenia ściany jelit i utraty zdolności wchłaniania składników pokarmowych. Jelito traci przez to swoją funkcję. Limfocytarno-plazmocytarne zapalenie jelita cienkiego Limfocytarno-plazmocytarne zapalenie jelita cienkiego (LPE) występuje częściej, niż eozynofilowe zapalenie jelit, żołądka oraz okrężnicy (EGE). Choroba nie daje żadnych, charakterystycznych objawów, dlatego postawienie rozpoznania bez dodatkowych badań jest ciężkie. LPE u kota objawy Kot dotknięty LPE wykazuje takie objawy jak: częste, nawracające biegunki, bez objawów bólowych, utrata masy ciała, przy stałym apetycie i niezmiennych stolcach, sierść kota może być nastroszona, pozbawiona blasku, a sam pacjent – apatyczny, bez chęci do zabawy. Jeśli zmiany zapalne lokalizują się w dwunastnicy, biegunka może nie występować, a choroba będzie się objawiała wymiotami, głównie po posiłkach. Mogą pojawić się krwawe stolce w mocno zaawansowanym stadium. Zauważalne jest pogorszenie samopoczucia pacjenta, występuje ból w obrębie jamy brzusznej. Opiekun często słyszy przelewającą się treść pokarmową, występują także obfite gazy o intensywnym zapachu. Pacjenci dotknięci tym schorzeniem, tracą apetyt, lecz mimo tego wymioty nadal trwają. Zespół hipereozynofilowy Zespół hipereozynofilowy (HES) zazwyczaj objawia się jako: płytka eozynofilowa, wrzód eozynofilowy, ziarniniak eozynofilowy. W zaawansowanych przypadkach, oprócz wymienionych przeze mnie jednostek, występuje też eozynofilowe zapalenie jelita cienkiego (EGE). Może także czasem pojawić się w przypadku uogólnionej mastocytozy. Objawy kliniczne są bardzo podobne do tych, które występują przy limfocytarno-plazmocytarnym zapaleniu jelita cienkiego, jednak mogą być silniej wyrażone. Diagnostyka IBD u kota Diagnostyka nieswoistego zapalenia jelit Podczas stawiania diagnozy, należy najpierw wykluczyć wszystkie schorzenia, które również mogą wywołać takie objawy kliniczne. Mogą to być na przykład: zatrucie pokarmowe, alergia pokarmowa, obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym. Po wykluczeniu najbardziej oczywistych przyczyn, lekarz zajmujący się takim pacjentem, powinien się zastanowić nad: obecnością pasożytów w przewodzie pokarmowym pacjenta, chłoniakiem jelit, żołądka, infekcją bakteryjną, przerostem flory jelitowej, nadczynnością tarczycy. Przy wykluczaniu powyższych jednostek chorobowych przydatne będą badania krwi. U pacjentów dotkniętych nieswoistym zapaleniem jelit, wyniki badań krwi często nie odbiegają od norm. Może jednak wystąpić podwyższenie ilości białych krwinek (WBC), anemia, spowodowana upośledzeniem wchłaniania w obrębie jelit. Dodatkowo, enzymy wątrobowe również mogą być podwyższone. Charakterystyczny przy IBD jest obniżony poziom kwasu foliowego oraz witamin z grupy B (zwłaszcza B12, kobalaminy), spowodowany przez zaburzenia funkcji jelit. Określenie ich poziomu we krwi jest bardzo pomocne przy stawianiu diagnozy. Przydatne przy diagnozowaniu IBD jest badanie ultrasonograficzne. Do badania pacjent powinien być przygotowany ścisłą dietą, aby właściwie ocenić grubość ściany jelit. Zauważalna jest zmiana grubości ściany jelit, może wystąpić obrzęk jednego z obszarów jelit, u niektórych kotów da się także zauważyć powiększenie węzłów chłonnych krezkowych. Bardziej pewną diagnozę można też postawić na podstawie badania wycinka lub bioptatu pobranego ze ściany jelit. Wycinek jest przekazywany do badania histopatologicznego, gdzie po wybarwieniu i przygotowaniu preparatów poddaje się go dokładnej ocenie pod mikroskopem. U pacjenta dotkniętego IBD, w wycinku zostanie znaleziona duża liczba komórek zapalnych, stwierdzony też zostanie zanik kosmków jelitowych a także zmiany w nabłonku jelit. Określenie typu komórek zapalnych pozwala na określenie z jakim konkretnie rodzajem IBD (eozynofilowe, plazmocytarne, limfocytarne) mamy do czynienia. Niekiedy, w przypadku intensywnego wyrażonego procesu, trwającego od dawna, rozpoznanie bywa trudne, ponieważ zmiany w budowie jelita przypominają te, które obserwuje się w przypadku wystąpienia chłoniaka jelit. Wycinek może być pobrany podczas laparoskopii diagnostycznej lub za pomocą endoskopu. Na podstawie badania kału, zostanie wykluczona lub potwierdzona obecność pasożytów. Dodatkowo, jeśli występuje podejrzenie przerostu flory bakteryjnej, lub też zapalenia bakteryjnego, warto zdecydować się na dokładne badanie próbki kału. Posiew bakteriologiczny wyjaśni, z jakimi bakteriami mamy do czynienia i pozwoli określić, jaki antybiotyk będzie najbardziej skuteczny. Ibd u kota dieta Już przy podejrzeniach wystąpienia IBD warto zastanowić się nad dietą pacjenta. Tak jak wspomniałam na początku, przyczyny rozwoju nieswoistego zapalenia jelit nie są do końca poznane, jednak prawie u połowy pacjentów ze stwierdzonym IBD poprawa następuje przy zmianie karmy dla kota. Warto już na początku wykluczyć czynniki związane z jedzeniem, zmieniając karmę na taką, która jest przeznaczona dla alergików, lub zwierząt wrażliwych. Zawsze warto zwracać uwagę na skład karmy, upewniając się, że jest tam tylko jedno źródło białka (na przykład tylko kurczak), karma nie ma dodatku wzmacniaczy smaku czy barwników sztucznych. Przy zmianie karmy musisz uzbroić się w cierpliwość, ponieważ pierwsze efekty są widoczne po około dwóch tygodniach. Przy określeniu niedoboru witamin z grupy B oraz kwasu foliowego, warto wprowadzić suplementację w dawce odpowiadającej zapotrzebowaniu pacjenta. Najnowsze badania donoszą, że pozytywne efekty obserwuje się przy włączeniu pacjentom dodatkowej suplementacji kwasów omega 3 i 6. Rozsądne jest też wprowadzenie środków powlekających ścianę przewodu pokarmowego (np. sukralfat). Leczenie IBD u kota Leczenie ibd u kota Oprócz odpowiedniej diety, równie istotne jest zapanowanie nad florą jelitową. U pacjentów, którzy nie reagują na zmianę karmy, lub mają bardzo silnie wyrażoną biegunkę, konieczne jest wprowadzenie antybiotykoterapii, aby ograniczyć rozrost bakterii w jelitach, oraz odpowiednich preparatów probiotycznych, by nie doszło do wyjałowienia przewodu pokarmowego. Dobre efekty terapeutyczne są osiągane przy stosowaniu metronidazolu oraz amoksycyliny z kwasem klawulanowym, w dawkach dostosowanych do masy ciała pacjenta. Należy pamiętać o zastosowaniu odpowiednich odstępów czasowych, między podawaniem antybiotyków i probiotyków. Jeśli mimo wprowadzenia diety oraz regulacji flory bakteryjnej, objawy nie ustępują, biegunki nadal trwają z taką samą intensywnością i nie jest zauważalna poprawa, warto przemyśleć wprowadzenie terapii kortykosterydoidowej, oczywiście nie rezygnując z diety. Przeciwzapalny efekt działania kortykosteroidów, zmniejsza napływ komórek układu immunologicznego do jelita oraz zmniejsza obrzęk w ścianie jelita. Jest to terapia obarczona ryzykiem wystąpienia wielu skutków ubocznych (poliuria, polidypsja, nadmierny apetyt) a także zaburzeń prowadzących do cukrzycy, dlatego koty przyjmujące leki sterydowe powinny być szczególnie uważnie monitorowane na badaniach kontrolnych u lekarza prowadzącego. Leki kortykosteroidowe najczęściej są podawane kotu doustnie. Dawka powinna być modyfikowana wraz z postępami w leczeniu. Czasem jednak potencjał immunosupresyjny leków sterydowych może się okazać niewystarczający do opanowania intensywnego IBD. W takich przypadkach wprowadzane są leki takie jak chlorambucil czy też azatiopryna. Jeśli żadna wprowadzona terapia nie przynosi pozytywnych efektów, diagnoza powinna być ponownie przemyślana, a badania przeprowadzone ponownie. Warto pamiętać, że przewlekła biegunka u kota, zwłaszcza występująca z wymiotami, szybko może doprowadzić do odwodnienia. Udzielając pomocy takiemu pacjentowi, nie można więc zapominać o odpowiednim nawodnieniu oraz wprowadzeniu leków przeciwwymiotnych. IBD u kota rokowanie Rokowanie w przypadku pacjenta dotkniętego IBD jest zależne od stopnia zaawansowania procesu. Jeśli choroba jest słabo wyrażona, manifestuje się okresową biegunką, bez wymiotów, osłabienia pacjenta i poddaje się zaordynowanemu leczeniu, rokowanie jest dobre. Należy jednak pamiętać, że jest to schorzenie, z którym walka trwa całe życie pacjenta, nie można mówić o „wyleczeniu” a jedynie o „opanowaniu objawów”. Objawy chorobowe mogą powrócić w każdej chwili, przy zmianie karmy albo w chwilach stresu, nawet przy właściwie dobranych lekach. Niezbędne są częste kontrole u lekarza prowadzącego i ocena stanu zdrowia pacjenta. Badanie USG, pozwalające na ocenę stopnia zaawansowania choroby powinno być wykonywane przynajmniej raz na 4 miesiące, oczywiście u pacjentów ustabilizowanych. Podsumowanie Niestety, nie ma jednoznacznego sposobu aby zapobiec wystąpieniu IBD, nie należy jednak ignorować żadnych objawów, które mogą nasunąć podejrzenie choroby. Jeśli nie zostanie podjęte leczenie, choroba może się rozwijać i zajmować kolejne części jelit. Jej objawy działają wyniszczająco na zwierzę, koty słabną i tracą chęć do życia. Uważa się, że prawidłowa dieta, stosowanie dobrych jakościowo karm o wysokiej zawartości mięsa i niewielkiej ilości zbóż, może uchronić koty przed podrażnieniem przewodu pokarmowego i zmniejszyć ryzyko wystąpienia IBD.
Ziarniniakowe zapalenie jelit u psów. To zapalenie jelit u psów jest uważane za rzadką chorobę, podobny do Crohna u ludzi. Zgrubienia i zwężenia zlokalizowane są na końcu jelita grubego. Biegunka, na którą cierpi pies, zawiera śluz i krew. Jest leczony kortykosteroidami i lekami immunosupresyjnymi w celu zmniejszenia stanu zapalnego.
Przez aktualizacja dnia 18:58 Alergia u psa - objawy Jak rozpoznać alergię u psa? Głównymi objawami alergii u psów są symptomy na podłożu dermatologicznym. Wystąpieniu reakcji alergicznej u czworonogów towarzyszy świąd skóry. Uporczywe drapanie lub wygryzanie partii ciała powinno być pierwszym niepokojącym sygnałem, na który powinniśmy zwrócić uwagę. Bardzo często dochodzi do uszkodzenia wierzchniej warstwy skóry, która może powodować ropne zapalenie skóry dodatkowo nasilające świąt u czworonoga. Zmiany zwykle obejmują głowę, uszy oraz wargi zwierzęcia, jednakże w niektórych przypadkach może wystąpić także na skórze brzucha, bokach ciała i przestrzeni między palcami. Niekiedy alergia u psa objawia się również zapaleniem spojówek czy surowiczym wypływem z nosa. ©Shutterstock Typowymi zmianami o charakterze alergicznym są: rumień; wysypka; grudki lub ropne krostki; wtórne uszkodzenia typu przeczosy; nadżerki. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów, należy udać się do lekarza weterynarii, który przeprowadzi z nami szczegółowy wywiad i wykona odpowiednie badania, a następnie zaproponuje właściwe leczenie. Rozpoznanie alergii u psa Aby postawić diagnozę lekarz może zaproponować wykonanie śródskórnych testów alergicznych, podczas których zwierzęciu zostaną podane podskórne wyciągi alergenów. Wynik widoczny jest już po 15 minutach – jedynie odczyt pod kątem alergii na pchli jad jest wiarygodny dopiero po upływie 48 godzin. W niektórych przypadkach do zdiagnozowania alergii u psa stosuje się biorezonans lub pobranie materiału ze zmian (zeskrobiny, odcinki, a w niektórych przypadkach biopsje aspiracyjne cienkoigłowe). Nie zapominajmy bowiem, że do reakcji alergicznej może dochodzić nie tylko bezpośrednio po zetknięciu się z czynnikiem wywołującym uczulenie, ale także ze znacznym opóźnieniem, co może utrudnić rozpoznanie alergenu. Rodzaje alergii u psa Do najczęściej spotykanych rodzajów alergii u psa zaliczamy: Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) APZS to alergia powstająca w wyniku kontaktu skóry psa ze śliną pcheł, które objawia się gwałtownym swędzeniem skóry u psa i w konsekwencji może doprowadzić do jej rozdrapania i powstania ran. APZS jest reakcją organizmu psa na białko, które znajduje się w ślinie pcheł – do jej wystąpienia wystarczy styczność nawet z jednym owadem. Ślina pcheł zawiera aż kilkanaście substancji uczulających o budowie białkowej i w przypadku, gdy mamy do czynienia z nasiloną nadwrażliwością, wywołuje niepożądaną reakcję już przy jednym ugryzieniu. Zwykle alergia u psa na pchły ma charakter sezonowy i występuje głównie podczas ciepłych miesięcy. U psów, które w okresie szczenięcym miały kontakt z pchłami, obserwuje się większa odporność na uczulenia niż psy dorosłe, które z owadami tymi stykają się po raz pierwszy. Alergia kontaktowa u psa Zwana także kontaktowym zapaleniem skóry. Pojawia się w wyniku bezpośredniej styczności skóry psa z substancjami środowiskowymi i może mieć zarówno charakter podrażnienia, jak i być wynikiem alergii. W wielu przypadkach wystąpienia tego rodzaju alergii ustalenie, z jakim rodzajem kontaktowego zapalenia skóry mamy do czynienia, jest bardzo trudne, a w nielicznych przypadkach wręcz niemożliwe - alergia ta ma bowiem podłoże immunologiczne. i za jej rozwój odpowiedzialna jest nadwrażliwość typu komórkowego. Reakcja skóry rozwija się w wyniku styczności z substancjami niewykazującymi właściwości drażniących. Zanim alergia rozwinie swą postać pełnoobjawową i wywołane zostaną objawy kliniczne, konieczna jest trwająca określony okres faza narażenia na alergen (6 miesięcy -2 lat). Alergia pokarmowa u psa To alergia charakteryzująca się zazwyczaj występowaniem świądu. Problemy natury pokarmowej obserwuje się raczej rzadko i jedynie w nielicznych przypadkach mogą przybierać postać alergicznego zapalenia okrężnicy, eozynofilowego zapalenia jelit lub ostrego alergicznego zapalenia żołądka. Podejrzenie o alergii pokarmowej u psa lekarz weterynarii wysnuwa zwykle dopiero po przeprowadzeniu bardzo dokładnego wywiadu z właścicielem zwierzęcia oraz przeprowadzeniu diety eliminacyjnej. Warto wiedzieć, że na podstawie obrazu klinicznego (w tym przypadku najczęściej jest to swędząca skóra u psa) nie sposób stwierdzić, czy mamy do czynienia z alergią pokarmową czy też nietolerancją pokarmową, która wymaga innych metod leczenia. Leczenie alergii u psa Alergia u psa jest chorobą nieuleczalną, w związku z czym wykazująca skuteczność immunoterapia swoista powinna być stosowana przez okres kilku lat, a najlepiej przez całe życie czworonoga. ©Shutterstock Leczenie alergii w dużej mierze opiera się przede wszystkim na wyeliminowaniu z otoczenia zwierzęcia uczulających go substancji. Jednym z proponowanych przez lekarzy weterynarii rozwiązań jest leczenie objawowe, polegające na podawaniu zwierzęciu sterydów z ewentualnym dodatkiem środków o charakterze paliatywnym. Możliwe jest także stosowanie preparatów odczulających dedykowanych zwierzętom, które zawierają alergeny w postaci roztworów wodnych. Średnia skuteczność ich działania wynosi od 50 do 80%. Forma leczenia jest oczywiście podyktowana indywidualnym przypadkiem oraz rodzajem alergii u psa i musi zostać opracowana przez lekarza weterynarii. W przypadkach alergicznych schorzeń skórnych u czworonogów możliwa jest alternatywna metoda skutecznego leczenia, jaką jest immunoterapia swoista czyli odczulanie. Opiera się ona na stopniowym przyzwyczajaniu organizmu do wzrastających dawek alergenu w celu zmniejszenia niepożądanej reakcji alergicznej. Z kolei w sytuacji rozpoznania alergii pokarmowej u psa, konieczne jest wprowadzenie diety eliminacyjnej i zrezygnowanie z uczulających zwierzę pokarmów. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko
Jest to powszechny stan u psów i szczeniąt, a przy leczeniu podtrzymującym zwykle ustępuje w ciągu kilku dni. Jedna postać nieżytu żołądkowo-jelitowego, znana jako krwotoczne zapalenie żołądka i jelit, wiąże się z krwawieniem i może być śmiertelna, jeśli nie jest leczona. Objawy. Do podstawowych objawów zapalenia żołądka
[quote name='pauli_lodz']z britem care ja bym uważała - przynajmniej mój jelitowiec miał jazdy po bricie care :/ po dwóch wersjach karmy. super unormowało się na TOTW pacific stream - może spróbujcie, z rybką bez kurczaka. u nas jest super spokój :)[/QUOTE] Jakieś pół roku temu miałam TOTW z rybą, niestety totalna porażka, a szkoda, bo 99% osób jest bardzo zadowolonych z tej karmy :( widocznie nasz pies jest jakiś inny ;) kupiłam 3 kg brita care z indykiem na spróbowanie, smakować smakuje, ale nic więcej nie jestem na razie w stanie powiedzieć Co do zapalenia - mała przed zapaleniem wcinała suchą karmę (Acanę Pacificę), ale przyszły upały i już potrafiła 4 dni nic nie jeść. Zmieniliśmy suche na gotowane indyki/wołowinę z warzywami + ryżem i can vitem i się zaczęło :( can vit nie za dobrze się wchłaniał i Sophie zaczęła uzupełniać braki witamin jedzeniem trawy w dosyć dużych ilościach (pisałam o tym na forum, polecono mi zmianę suplementów) no i podrażniła jelitka. To wersja mojej wetki. Chciałabym kiedyś znaleźć karmę, po której kupki będą ok, na razie udało się to tylko na Bozicie, ale nie za bardzo smakuje mojej psinie :( Jakby tego było mało po tygodniu złamała paznokcia (pęknięty wzdłuż), a potem cieczka ;)
Ξена υйачዶсликуДокрիቨω чиվеназва ቪυχижոлаνВобетիрс аնիδацጢδ
ፉ пሁσሞψαмеγ врискоհጸраԵՒጏ εскулιλαհеЕсዎмακиփуψ угуጲա яπθср
Θዋиб በц κеКሔ ጫш оОթикру у уռθщ
Ժеժа βажШዝдεጆ ጊխጤανυጺեЩопоլ еслሐсеж ոвси
Rodzaje zapalenia jelit u psów. Koronawirusowe zapalenie jelit. Choroba zakaźna koronawirusa psów u psów. Po dodaniu do organizmu psa koronawirus aktywnie namnażając oddziałuje na komórki nabłonka psiego jelita. Okres inkubacji trwa od 2 do 7 dni, po których właściciel zwierzęcia może zauważyć następujące objawy:
Zapalenie jelit to bardzo szeroka grupa schorzeń, manifestująca się zaburzeniami trawienia i szeregiem objawów towarzyszących. Obejmować mogą jelito cienkie, grube, a często dotyczą całego dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Przy ostrym stanie zapalnym lub stanie zapalnym trwającym przez dłuższy czas pojawiają się objawy ogólnego osłabienia organizmu. Zapalenia jelit pojawiają się najczęściej po spożyciu toksycznego związku, zwykle toksyn, bakterii, grzybów czy środków chemicznych. Wyróżnia się również stany zapalne jelit związane z innymi przyczynami – o podłożu autoimmunologicznym. spis treści 1. Przyczyny zapalenia jelit 2. Objawy zapalenia jelita 3. Stany zakaźne jelit 4. Leczenie zapalenia jelit 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Choroba Leśniowskiego-Crohna Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Celiaka (choroba trzewna) 6. Profilaktyka jelit rozwiń 1. Przyczyny zapalenia jelit Zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Zobacz film: "Choroby serca najczęstszą przyczyną zgonów Polaków" Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Zapalenia jelit może obejmować cały dolny odcinek przewodu pokarmowego. Przyczyny takiego stanu są złożone i należą do nich: błędy dietetyczne; zatrucia (metale ciężkie, grzyby niejadalne); wirusowe i bakteryjne zakażenia drobnoustrojami; przyjmowanie określonych leków; alergeny pokarmowe; choroby zapalne o podłożu immunologicznym; pasożyty przewodu pokarmowego; leki. Z kolei zapalenie błony śluzowej jelita mogą powodować: szkodliwe czynniki fizyczne i chemiczne znajdujące się w takich substancjach jak alkohol; ciężkostrawny pokarm spożywany w nadmiarze; spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów zbyt zimnych lub zbyt gorących, pikantnych itp. Toksyczne zapalenie jelit to reakcja błony śluzowej jelit na toksynę, np. jad kiełbasiany. Najczęściej chodzi tu jednak o toksynę chemiczną – pestycydy, które jeśli używane są w nadmiarze lub nie przestrzega się zasad karencji, wywołują chorobę. W tym wypadku można tylko świadomie zapobiegać schorzeniu poprzez przestrzeganie zasad używania środków ochrony roślin. Zapalenia jelit to także: ostry stan zapalny przewodu pokarmowego po zatruciu grzybami, np. muchomorem sromotnikowym, stan chorobowy po spożyciu pokarmu zawierającego duże ilości toksyn gronkowca; gronkowce bowiem bardzo łatwo i szybko mnożą się w takich pokarmach jak: potrawy mleczne, lody, konserwy, kremy itp., wydzielając do podłoża wzrostu bardzo silne toksyny, które w ostatecznym efekcie dają zatrucie pokarmowe; skutek tego jest taki, jakby spożyty był pokarm zakażony gronkowcami, a ich toksyny wyprodukowane przez gronkowce dopiero w jelicie. 2. Objawy zapalenia jelita Choroby zapalne jelit mogą się umiejscawiać w ścianie jelita cienkiego lub grubego, na całej ich długości lub w określonym jego odcinku. Zapalenie jelita będą sygnalizowały następujące objawy: bóle brzucha; biegunki – niekiedy są to biegunki z wydzieliną śluzową i krwią; gorączka lub stan podgorączkowy; zaburzenia wchłaniania składników pokarmowych, witamin, soli mineralnych oraz objawy ich niedoborów. Stany zapalne jelit rozpoznaje się na podstawie wywiadu lekarskiego oraz specyficznych badań, np. badania kolonoskopowego z badaniem histopatologicznym wycinka błony śluzowej lub badania radiologicznego jelit. Niekiedy rozpoznanie zapalenia jelit może nastąpić dopiero podczas operacji. Wciąż trudno dostępnym i mało powszechnym badaniem jest tzw. wirtualna kolonoskopia, którą wykonuje się w oparciu o technikę tomografii komputerowej i zastosowanie kapsułki wyposażonej w kamerę. Właściwością kapsuły jest to, że wraz z ruchami robaczkowymi przechodzi przez cały przewód pokarmowy, wykonując zdjęcia jego wnętrza. Po wydaleniu kapsułki, zdjęcia są analizowane przez lekarza i możliwe jest postawienie diagnozy. 3. Stany zakaźne jelit Najczęstszą infekcyjną przyczyną zapalenia jelit jest wirusowe zakażenie przewodu pokarmowego. Choroba wywoływana jest najczęściej przez rotawirusy, rzadziej przez astrowirusy, norowirusy czy adenowirusy. Potocznie zwana jest grypą żołądkową (ang. gastric flu), choć jej przyczyną nie jest właściwy wirus grypy. Objawom ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, silna biegunka) towarzyszy zwykle gorączka. Wirusy te szerzą się drogą pokarmową, w ich rozprzestrzenianiu dużą rolę odgrywa brak podstawowej higieny, mycia rąk, przygotowywania posiłków w odpowiednich warunkach, etc. Leczenie takiego zapalenia jelit polega na niedopuszczeniu do odwodnienia. Oprócz tego stosuje się leki będące antagonistami dopaminy w celu zapobiegania wymiotom oraz leki przeciwbiegunkowe, jest to jednak leczenie objawowe. Organizm zwykle sam zwalcza wirusa w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem wirusowego zapalenia przewodu pokarmowego jest odwodnienie. U 1% chorych dochodzi do zespołu Reitera (zapalenie spojówek i/lub tęczówki, zapalenie cewki moczowej i zapalenie stawów, występujące po zapaleniu jelita lub cewki moczowej). Rzadziej przyczyną ostrych stanów zapalnych jelit są bakterie. Przeważają tu bakterie z rodzaju Salmonella, Shigella i chorobotwórcze szczepy E. coli. Zakażenie związane jest z namnażaniem się bakterii w pożywieniu lub wodzie w temperaturze pokojowej. W przeciwieństwie do zapaleń o podłożu wirusowym, zapalenia bakteryjne jelit występują głównie latem, co się wiąże z narażeniem żywności na działanie wysokich temperatur w razie jej nieprawidłowego przechowywania. Ważną grupą zapaleń jelit są salmonellozy. Są to zakażenia spowodowane przez bakterie Salmonella inne niż S. typhi i S. paratyphi. Oprócz ostrej biegunki, wywoływać mogą one miejscowe ropnie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie kości lub zapalenie wsierdzia. Mogą również przebiegać zupełnie bezobjawowo. Zakażenie następuje zwykle poprzez żywność - przede wszystkim jajka i mięso drobiowe. Objawy pojawiają się zwykle po 24-48 godzinach od zakażenia. Są to gwałtowne bóle brzucha, biegunka i wymioty. Chorobę rozpoznaje się na podstawie izolacji bakterii z krwi, stolca oraz płynów ustrojowych. Leczenie jest głównie objawowe, polega na uzupełnianiu płynów i elektrolitów. Można też podawać leki hamujące skurcze jelit, eliminujące tym samym biegunkę. W niektórych przypadkach (ale nie zawsze!) trzeba podawać antybiotyk. Jeśli wystąpią poważne powikłania, leczenie polega na stosowaniu antybiotyków, ewentualnie usuwaniu (drenażu) ropni lub wycięciu (resekcji) zakażonych tkanek. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha Specyficzną formą bakteryjnego zapalenia jelit i przewodu pokarmowego jest wśród osób podróżujących do krajów egzotycznych tzw. biegunka podróżnych (ang. travellers’ diarrhea). Potocznie nazywana jest zemstą faraona bądź zemstą Montezumy. Jest to ostre zapalenie jelit, przeważnie chorobotwórczymi bakteriami rodzaju E. coli, rzadziej znaczenie ma czynnik wirusowy lub mieszany. Choroba ta wiąże się ze słabszym przestrzeganiem zasad higieny w krajach rozwijających się, gdzie organizmy osób z państw rozwiniętych, nieprzyzwyczajone do bogatej flory bakteryjnej, nie radzą sobie ze zwalczaniem jej i dochodzi do objawów zatrucia pokarmowego. Choroba zwykle ustępuje w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem jest odwodnienie. W ciężkich przypadkach, związanych z obniżoną odpornością, może przejść w sepsę. 4. Leczenie zapalenia jelit Zakaźne zapalenia jelit charakteryzują się ostrym przebiegiem i gwałtownym narastaniem objawów, w tym biegunki i wymiotów, które prowadzą do szybkiego odwodnienia organizmu. W latach siedemdziesiątych wprowadzono powszechnie do leczenia biegunek o ciężkim przebiegu doustną terapię nawadniającą (ang. Oral Rehydration Therapy, ORT). Spowodowało to spadek śmiertelności spowodowanej stanami zapalnymi przewodu pokarmowego o ponad połowę wśród dzieci w krajach rozwijających się. Jest to podstawowa terapia we wszelkich wirusowych i bakteryjnych ostrych zapaleniach przewodu pokarmowego i jelit. Choremu podaje się wodny roztwór zawierający sód, potas, kwas węglowy oraz węglowodany proste (glukoza lub sacharoza). Wchłanianie glukozy jest w organizmie sprzężone z wchłanianiem elektrolitów, dlatego zawarcie w płynie cukrów jest kluczowe dla efektywnego dostarczania jonów sodu i potasu, które są gwałtownie wypłukiwane z organizmu w przebiegu zatrucia. Przy lekkim odwodnieniu wystarczy leczenie w warunkach domowych, choremu należy zapewnić spokój, nie wystawiać na działanie wysokich temperatur, wysiłku fizycznego, stresu, etc. W ciężkich wypadkach niezbędna jest hospitalizacja, choremu podaje się płyny dożylnie, uwzględniając zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Zapalenia jelit o podłożu immunologicznym występują wskutek nieprawidłowej odpowiedzi śluzówki jelita na kontakt z zasadniczo nieszkodliwymi antygenami. U osób z określonymi predyspozycjami genetycznymi może to powodować nadmierną odpowiedź immunologiczną prowadzącą do zapalenia jelit. Wyróżniamy dwa schorzenia tego typu: Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease) to zapalenie błon śluzowych jelit. Zazwyczaj ogranicza się do jelita krętego, ale stan zapalny może objąć cały przewód pokarmowy – od jamy ustnej po odbyt. Cechą charakterystyczną są odcinki przewodu pokarmowego objęte stanem zapalnym, poprzedzielane odcinkami zdrowymi. Na jej rozwój wpływają czynniki genetyczne i środowiskowe. Choroba ma przewlekły przebieg. W części przypadków obserwuje się naprzemienne okresy zaostrzeń i remisji, a w innych stałe zapalenie, powodujące znaczne osłabienie i utrudniające prowadzenie normalnego życia. Choroba Leśniowskiego-Crohna objawia się bólami brzucha (zazwyczaj po śniadaniu), biegunką, zaburzeniami łaknienia, gorączką, krwistymi stolcami; dolegliwość ta może powodować powstanie ropni, owrzodzeń i przetok oraz wtórne zakażenie ściany jelita. Nie istnieje skuteczne, przyczynowe leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna. Stosuje się kortykosteroidy i leki immunosupresyjne, które powodują nieraz remisję stanu zapalnego. Chorym zaleca się zmianę stylu życia, regularne odżywianie, zaprzestanie palenia tytoniu i picia alkoholu. Chorzy powinni unikać wszelkich infekcji, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, silnych emocji, które mogą zaostrzać przebieg choroby. Ważnym elementem leczenia jest prawidłowe odżywienie pacjenta, które może wymagać diet elementarnych i polimerowych, a nawet całkowitego żywienia pozajelitowego. Odpowiednie żywienie nie tylko może prowadzić do remisji choroby, ale również zapobiec ewentualnemu niedożywieniu osoby dotkniętej chorobą. Czasem w przebiegu choroby dochodzi do powstania niedrożności jelita lub obfitego krwotoku, które to sytuacje wymagają pilnego leczenia operacyjnego. Przy takim zapaleniu wykonuje się chirurgiczne resekcje fragmentów jelita cienkiego lub poszerzenia światła jelita cienkiego. Jeżeli krwotok lub ciężkie owrzodzenie wystąpią w jelicie grubym, wykonuje się usunięcie określonego fragmentu jelita i zespolenie części względnie zdrowych. W niektórych wypadkach niezbędne jest nawet usunięcie całego jelita grubego i odbytnicy oraz utworzenie ileostomii, czyli wyprowadzenie jelita cienkiego na powierzchnię brzucha. Oprócz zwężenia światła jelit i krwotoków, częstym powikłaniem choroby Leśniowskiego-Crohna jest tworzenie się przetok pomiędzy elementami przewodu pokarmowego, ale również z jelit do innych narządów (pęcherz moczowy, pochwa). Przetoki obserwuje się nawet u 40% chorych. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, łac. colitis ulcerosa, ang. ulcerative colitis) – dotyczy głównie końcowego odcinka jelita grubego. Jest to rozlane, nieswoiste zapalenie błony śluzowej, mogące prowadzić do powstania owrzodzeń. Takie zapalenie jelita najczęściej występuje w krajach rozwiniętych (możliwe, że jest to wyłącznie skutek słabszej diagnostyki w krajach rozwijających się), u ludzi rasy białej, w młodym wieku. Jest to choroba przewlekła, której objawy występują w tzw. rzutach przedzielonych okresami remisji. Podobnie jak w chorobie Leśniowskiego-Crohna, etiologia jest nieznana. Uważa się, że występuje zespół genów stanowiący o większej podatności na zachorowanie. Zarejestrowano przypadki rodzinnego występowania tej choroby oraz wytypowano pewne geny podejrzewane o powodowanie takiej skłonności. Podejrzewa się również, że zaburzenia w strukturze flory bakteryjnej jelita grubego mają wpływ na rozwój tego zapalenia jelit, choć kierunek związku przyczynowego nie jest do końca jasny – możliwe, że to choroba powoduje zmiany w strukturze obecnych w jelicie bakterii. Zaobserwowano jednak, że osoby z wyciętym wyrostkiem robaczkowym znacznie rzadziej zapadają na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, co może mieć związek z wpływem bakterii na rozwój choroby. Do rozwoju choroby przyczyniać się może niehigieniczny styl życia, palenie tytoniu, picie alkoholu oraz silny stres. Zwykle pierwszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są biegunka i domieszka świeżej krwi w kale. W niektórych przypadkach aktywnego zapalenia chory może wypróżniać się nawet co godzinę ze znaczną ilością krwi. Jeśli choroba jest ograniczona do odbytnicy i nie obejmuje okrężnicy, to rytm wypróżnień nie musi być zachwiany, a nawet może dochodzić do zaparć (zatwardzeń), jedynym objawem może pozostawać wtedy krew w stolcu. Większość chorych jest w dobrym stanie ogólnym, w cięższych przypadkach dochodzi do osłabienia organizmu, utraty masy ciała, a nawet mogą pojawić się objawy odwodnienia, gorączka, tachykardia, obrzęki, bolesność uciskowa jamy brzusznej. W badaniu morfologicznym stwierdza się cechy stanu zapalnego: leukocytozę, nadpłytkowość oraz podwyższony OB. W porównaniu do choroby Leśniowskiego-Crohna, w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego występuje wyższe ryzyko rozwoju w kierunku raka oraz perforacji jelitowej. Natomiast ogólny stan zdrowia chorych na WZJG jest lepszy, choroba nie prowadzi do takiego wyniszczenia organizmu, a oczekiwany dalszy czas życia nie odbiega od populacji generalnej. Znacznie rzadziej dochodzi też do zwężenia światła jelita blokującego jego drożność oraz do samoistnego powstawania przetok. Częstsze są natomiast krwawienia. Celiaka (choroba trzewna) Innym rodzajem przewlekłego stanu zapalnego jelit jest celiakia (ang. celiac disease). Jest to przewlekła choroba, w przebiegu której dochodzi do zapalenia jelit w odpowiedzi na obecność glutenu, czyli białka obecnego w większości spożywanych zbóż (pszenica, żyto, pszenżyto, jęczmień). Zachorowanie na celiakię wiąże się z predyspozycjami genetycznymi. Celiakia wykazuje tendencję do współwystępowania z niektórymi innymi chorobami o podłożu immunologicznym, jak autoimmunologiczne choroby tarczycy, oraz zespołami wad genetycznych (zespół Downa, Turnera, Williamsa). Zapalenie jelita, jakim jest celiakia objawia się silnymi zaburzeniami trawienia w odpowiedzi na spożycie pokarmu zawierającego gluten. Może dochodzić także do objawów skórnych – opryszczkowego zapalenia skóry, niedokrwistości, objawów neurologicznych (padaczka, migrena, depresja, ataksja) oraz zaburzeń rozwoju u dzieci (opóźnione dojrzewanie, niższy wzrost). Celiakii nie należy lekceważyć. Poza tym, że niestosowanie diety prowadzi do pogorszenia samopoczucia i gorszego rozwoju, nieleczona choroba może też niestety prowadzić do ciężkich powikłań, jak chłoniak jelita cienkiego, który jest groźnym nowotworem złośliwym, rak przełyku, jelita cienkiego czy gardła, lub progresji w kierunku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego – wtedy objawy zapalne nie ustępują nawet po wprowadzeniu diety bezglutenowej. Leczenie tego zapalenia jelita sprowadza się do wprowadzenia diety pozbawionej glutenu, a więc pokarmów pochodzących z pszenicy, jęczmienia i żyta. Pewne kontrowersje wzbudzają produkty wytworzone z owsa. Sam owies nie zawiera bowiem glutenu, natomiast zwykle w uprawach owsa występują niewielkie domieszki innych zbóż, przez co mąka owsiana nie jest zupełnie wolna od tego białka. Po wprowadzeniu diety bezglutenowej, objawy powinny ustąpić w ciągu kilkunastu dni. 6. Profilaktyka jelit W życiu codziennym, aby nie chorować na zapalenia jelit, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Przede wszystkim nie spożywać pokarmów niewiadomego pochodzenia, przechowywanych w niewłaściwych warunkach, a w żadnym wypadku pokarmów wyraźnie zepsutych, brzydko pachnących. Szczególną uwagę należy zwracać na jedzenie spożywane w lokalach gastronomicznych, zwłaszcza tych sezonowych, w kurortach wczasowych, nieposiadających ustalonej marki. Naszą uwagę powinny zwracać potrawy silnie przyprawione, gdzie pod smakiem ostrych ziół ukrywać się może zepsuty produkt. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie podczas wyjazdów do krajów egzotycznych. U małych dzieci zaleca się stosowanie szczepień przeciwko rotawirusom, które podawane są w formie doustnej w ciągu pierwszych miesięcy życia. Chronią one dzieci w pierwszych latach życia z dużą skutecznością, będąc jednocześnie dość bezpiecznymi szczepionkami. Szczególną uwagę do higieny odżywiania powinny przykładać osoby wyjeżdżające do egzotycznych krajów, gdzie podejście do higieny w kuchni może nieco odbiegać od naszych standardów. Z tego punktu widzenia szczególnie złą sławą cieszą się potrawy serwowane w niektórych krajach afrykańskich, Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. W podróży zapalenie jelit może być szczególnie uciążliwe, a w tropikalnym klimacie szybko doprowadzić do odwodnienia. PYTANIA I ODPOWIEDZI EKSPERTÓW NA TEN TEMAT Zobacz także odpowiedzi na pytania innych osób, które miały do czynienia z tym problemem: Bóle głowy, stawów i brzucha a stan zapalny jelit - odpowiada lek. Małgorzata Horbaczewska Stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Magdalena Pikul Stan zapalny z metaplazją jelitową - co to takiego? - odpowiada lek. Tomasz Stawski Alergia na histaminę a przewlekły stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Paweł Baljon Wrzodziejące zapalenie jelita grubego - odpowiada dr n. med. Wojciech Kawiorski Eksperci odpowiedzieli także na inne pytania dotyczące tego tematu - pełną listę znajdziesz tutaj. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy U kotów zapalenie trzustki często występuje spontanicznie (bez konkretnej przyczyny), choć może wystąpić także wtórnie jako konsekwencja zapalenia jelit lub cukrzycy. Oprócz wymienionych problemów w trzustce kota może rozwinąć się nowotwór. Rak trzustki może mieć formę łagodnego lub złośliwego guza. Morsiasta - a widziałaś cenę Royala Intestinal?? Prawie 300zł za worek szajsu. Mnie wet namówił na to, owszem, i pies zjadł, tylko że już po pierwszym worku drapał się przeokrutnie i wylizywał łapy. Od tamtej pory absolutnie nie słucham weta w kwestii żywienia. Polecają to, co zakupili do przychodni, to proste. W co niektórych miejscowościach panuje jeszcze Ciemnogród, brak dokształcenia, wiedzy. W mniejszych miastach bywa tak, że hasło Trovet, Mera Dog, Orijen itp nic nie znaczy. Znam np weta, który nie wiedział, co oznacza obecność bilirubiny w moczu. Piszesz,że jak wszystko się ustabilizuje to przestawisz psa na Trovet. Nie rozumiem twego toku rozumowania. Bo ja przestawiłabym psa na Tovet ABY!!! się wszystko ustabilizowało. Taki jest cel podania tej karmy. Odnośnie przestawiania psa na inną karmę. Wszyscy producenci twierdzą, by robić to stopniowo, czyli do aktualnej karmy dodawać po trochu nowej. Tylko pytanie, jak długo pies je tę Eukanubę? Bo jeśli zaledwie kilka dni, to ja dałabym po połowie dawki Eukanuby i Trovetu, a następnego dnia już nową karmę. Piszesz, że zawsze dosmaczałaś psu karmę suchą czymś mokrym. Generalnie nie robimy tego. Pies musi się nauczyć jeść samą karmę. Ja niekiedy, w sytuacjach ogromnego strajku, dosmaczałam karmę suchą odrobiną piersi kurzej, ale naprawdę odrobiną, tak by tylko czuł jej zapach. Ja mam psa z niewydolnością trzustki i karma, o której Ci piszemy jest godna polecenia. Ja ją sprawdziłam i mam na to twarde dowody Rh75G. 345 234 248 159 122 84 345 33 365

zapalenie jelit u psa forum