"Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy Cie nie zdradzi" Jak wam idzie w waszych ligach? Pochwalcie sie : Post został pochwalony 0 razy
Zacznę od słynnego cytatu z filmu „Seksmisja” Juliusza Machulskiego: „liga rządzi, liga radzi, liga nigdy cię nie zdradzi’! Czy tak faktycznie będzie? Okaże się już wkrótce, bo w piątek rusza kolejny, zwariowany sezon naszej ukochanej PlusLigi! Wszyscy, którzy do niego przystępują, zastanawiają się, jak to będzie w tych wyjątkowych rozgrywkach. Niejeden raz pisaliśmy, że przecież zmienił się kręgosłup całej ligi, jej podwaliny. O mistrzostwo będą się mogły bić tylko dwa zespoły, które po rundzie zasadniczej zajmą pierwsze i drugie miejsce w tabeli. Drodzy państwo, trzeba zadać sobie pytanie, co to oznacza dla nas i naszych klubów? Wiadomo, że co innego dla silnych, co innego dla trochę słabszych. Biorąc pod uwagę papierowe dywagacje, a papier zawsze przyjmie wszystko, najsilniejsze w PlusLidze są Asseco Resovia, PGE Skra Bełchatów, Lotos Trefl Gdańsk i ZAKSA Kędzierzyn-Koźle. I to te drużyny powinny bić się o dwa czołowe miejsca po rundzie zasadniczej, o te dwie przepustki do walki o złoto. Dla tych nieco słabszych nowy system wyznaczył pomysł na transfery – nikt nie porywał się z motyką na słońce, nie było szaleństw i przekraczania możliwości czy budżetów, raczej rozsądne wzmocnienia. Szansę dostaną też młodzi. Im pomogło zamknięcie PlusLigi, bo szefowie klubów stali się mniej nerwowi, gdy zniknęły sportowe spadki. Nie wiem tylko, czy ten spokój aby ich nie uśpi? Bo czy młodzi gwarantują poziom i odpowiednie emocje, czy rzeczywiście weterani lub starsi zawodnicy są mniej potrzebni, czy można ich pomijać, czy to nie wpłynie na poziom? Mam nadzieję, że nikt nie lubi być ostatnim i wszyscy postarają się budować najlepsze, a nie najtańsze drużyny. Jednak wszyscy wiemy, że dziś to 14. miejsce nie oznacza tragedii – kataklizmu – jak kiedyś. Chcę wierzyć, że spokój buduje, pomaga szukać młodych talentów, a to będzie dobrze wróżyć na przyszłość. Kluby sobie radzą. Widać to najlepiej na przykładzie Jastrzębskiego Węgla. Doszło w nim do poważnego tąpnięcia, a jednak udało się zbudować ciekawy zespół, mimo odejścia prawie wszystkich gwiazd. To bardzo dobra informacja, bo przecież ten klub przez całe lata był jednym z kandydatów do zdobywania medali. Nie wiem, na którym miejscu jastrzębianie skończą, lecz mam wrażenie, że mogą być „Janosikiem” w tej lidze. Ten nowy system jest dla nas dziwny, nie będę Was oszukiwał. Dotąd zawsze z tyłu głowy siedziała nam myśl, że istnieje jeszcze druga szansa, czyli faza play-off. Ona potrafiła wyprostować błędy z początku sezonu, dać drugie życie. Czy to było sprawiedliwe, dobre? Nie mnie to oceniać. Ale taki model rozgrywania ligi funkcjonował przez lata i wszyscy do niego przywykli. Nawet zespół z ósmego miejsca po fazie zasadniczej mógł zaatakować i wejść do strefy medalowej. Pewnie, że rzadko się zdarzało, że niżej notowany przebijał się w play-off, ale było możliwe. Do dziś pamiętam, jak przed okiem biliśmy się pod koniec fazy zasadniczej z PGE Skrą, by w pierwszej rundzie play-off nie trafić od razu na ZAKS-ę Kędzierzyn-Koźle. Ten zespół miał kłopoty na początku sezonu, ale wiedzieliśmy, że może odpalić. Uciekaliśmy, by nie odpalił w meczach z nami. Ostatecznie tak się nie stało, bo bełchatowianie pewnie wygrali, ale emocji było mnóstwo. Poprzedni system był dobry, lecz nie idealny. Niektórzy przez fazę zasadniczą zbijali bąki (pozdrowienia dla Michała!), a za robotę brali się dopiero później. Teraz na taki numer nie ma już miejsca, bo kluczowa jest liga. Jestem ciekaw, jak ta sytuacja przełoży się na nasze granie? Kto wie, może w trakcie rozgrywek nie będzie ani chwili wytchnienia? Trenerzy najlepszych drużyn pewnie nie będą mogli sobie pozwolić na oszczędzanie najlepszych zawodników, za każdym razem będą musieli posyłać do boju swoją straż przyboczną a nie rezerwistów. Każdy punkt może kosztować wszystko. Trzeba będzie wygrywać jak najwięcej za trzy punkty i tracić jak najmniej sił. Łatwo napisać, trudniej zrobić... Co myślę o tej zmianie systemu? Bez względu na to, co nam się wydaje, rozumiemy, dlaczego on się zrodził. Oczywiście dostrzegam, że ma słabe strony i rozumiem, dlaczego wścieka się np. Andrea Anastasi, który twierdzi, iż to system dla najbogatszych. Ale nie zapominajmy, że te zmiany mają pomóc naszym chłopcom, by w styczniu zakwalifikowali się do igrzysk w Rio de Janeiro, a później byli w stanie do nich się odpowiednio przygotować. Wiemy, że będzie to kosztować wiele wysiłku i nerwów, że sezon popędzi jak TGV – na szczęście bez Earvina N’Gapetha, bo jadąc z nim szybkim pociągiem można by się obawiać o własne bezpieczeństwo, a szczególnie o konduktorów... Cieszy mnie to, że wszystkie kluby pomogły reprezentacji, że hasło: „wszystkie ręce na pokład” nie zostało tylko na papierze. Kiedyś bywało inaczej, bo kluby przekładały swój interes nad reprezentację. Brawo wy! Wszyscy prezesi zrozumieli, że kadrze trzeba pomóc, bo to ona napędza wszystkie nasze sukcesy, jest lokomotywą rozwoju polskiej siatkówki. Czy ten nowy system jest idealny? Nie, na pewno nie. Rozumiem krytyczne głosy. Ale na koniec ma być medal w Rio. Tego nam wszystkim życzę! Już w piątek w kioskach Tempo "Przeglądu Sportowego", a w nim Skarb Kibica siatkarskiej PlusLigi Zlecając w banku przelew nie wstydzą się jednak robić na nich dopiski „od serca”. W przelewach do ŚIL najczęściej dopisywali „haracz” i „wymuszona opłata”. Inni posuwali się dalej w ocenie kolegów z samorządu i pisali: „Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy cię nie zdradzi” albo „Udławcie się pijawki”. Najlepsze cytaty filmowe są jak chwytliwe refreny - nigdy się nie nudzą. Sprawiają, że pamiętamy o filmie, zapewniając mu w ten sposób drugie, trzecie, a nawet czwarte życie. Bo przecież z filmami jest jak z piosenkami - najbardziej lubimy te, które już znamy. Gdy Amerykański Instytut Filmowy stworzył w 2005 roku listę stu najsłynniejszych ekranowych cytatów wszech czasów, na pierwszym miejscu znalazła się kwestia, która dla dzisiejszych nastolatków czy nawet ich rodziców może brzmieć zaskakująco. "Frankly, my dear, I don't give a damn" ["Szczerze, moja droga, mam to gdzieś"], to słowa, które w "Przeminęło z wiatrem" rzucił w stronę do Scarlett O'Hary (Vivien Leigh) Rhett Butler (Clark Gable). - I co w tym kultowego? - zapyta ktoś. - A gdzie Tarantino, gdzie Allen? Gdzie "Gwiezdne wojny", "James Bond", "Ojciec chrzestny"? "Mam to gdzieś!" A jednak kończąca słynny film kwestia pojawiła się na pierwszym miejscu nieprzypadkowo - to właśnie ona odpowiedzialna była za przełamanie ogromnego tabu w amerykańskim kinie. Wtedy, w 1939 roku, jakiekolwiek przekleństwo było w kinie nie do pomyślenia - a "damn" uchodziło za wulgaryzm, nieco łagodniejszą wersję słowa "shit" ["gówno"]. Reżyser zdecydował się go użyć, gdyż uznał, że książkowe "I don't care" nie odda prawdziwego charakteru sceny... I w ten sposób miliony widzów usłyszało po angielsku: "Szczerze, moja droga, mam to gdzieś", choć ostatni człon wypowiedzi można było tłumaczyć jako "gówno mnie to obchodzi". Nic dziwnego, że tysiąc pięciuset przedstawicieli branży medialnej postawiło właśnie na tę rewolucyjną ekranową wypowiedz. Ciemność i popierdółki W światowych rankingach brakuje oczywiście kwestii z polskich filmów i seriali, a te kochamy chyba najbardziej, zwłaszcza z czasów PRL. Bez względu na to, czy wspominamy "Samych swoich" ("Sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie"), "Seksmisję" ("Ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę", "Kobieta mnie bije…", "Sfiksowałyście, boście dawno chłopa nie miały!", "Liga rządzi, Liga radzi, Liga nigdy was nie zdradzi"), "Misia" ("Parówkowym skrytożercom mówimy nie!") czy "Czterdziestolatka" ("Ja jestem kobieta pracująca, żadnej pracy się nie boję"). Do języka potocznego przeszło także wiele zdań z nowszych rodzimych produkcji, by wymienić "Dzień świra" ("Dżizus... k***a... ja pie**lę"), "Chłopaki nie płaczą" ("Jest tu jakiś »cfaniak«?) czy "Killera" ("Sam jesteś popierdółka"). To tylko pierwsze z brzegu przykłady, choć w przypadku polskich filmów, na przykład "Rejsu", należałoby cytować raczej całe monologi. Podobnie jest z bohaterami Quentina Tarantino, zwłaszcza "Pulp Fiction". Takie perełki jak "Wszystko - Nie. Ku****ko daleko od czy "Zed zszedł, kochanie. Zed zszedł..." sporo bez odpowiedniego kontekstu tracą. Chyba że… "Zrobię ci z dupy jesień średniowiecza!" ("I'm gonna get medieval on yo' ass!"). Kwestie nie do odrzucenia Nie wszystkie świetne cytaty stają się kultowe - by do tego doszło, przynajmniej kilka pochodzących z nich dialogów musi przeniknąć do naszej rzeczywistości. Inna sprawa, że ich autorzy pewnie nie zawsze zdają sobie sprawę, iż właśnie stworzyli arcydzieło. Czy autor scenariusza "Casablanki" wiedział, że wypowiedziane przez Ingrid Bergman "Play it, Sam. Play »As Time Goes By«" ("Zagraj to jeszcze raz, Sam. Zagraj »Jak mija czas«") czy Humpreya Bogarta "Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship" ("Louis, myślę, że to początek pięknej przyjaźni") przejdą do absolutnego kanonu? Czy autor "Ojca Chrzestnego", wkładający w usta Marlona Brando słowa "I'm going to make him an offer he can't refuse" ("Zamierzam złożyć mu propozycję nie do odrzucenia"), mógł przypuszczać, że będą powtarzane przez kinomanów cztery dekady później? Cytatem nie dogodzisz Najczęściej powtarzane filmowe kwestie? I znowu problem. Dla jednych będzie to na pewno słynne pozdrowienie "May the force be with you" ("Niech moc będzie z tobą") z "Gwiezdnych wojen", dla innych przedstawienie się - oczywiście "My name is Bond. James Bond" ("Jestem Bond. James Bond"). A co z najsłynniejszą obietnicą, "I'll be back", czyli "Wrócę" z "Terminatora"? - Jak to co, przecież to ona jest najlepsza - powie niejeden zakochany w serii fan. Swoją drogą, zdanie to Arnold Schwarzenegger, w różnych formach, wypowiadał w niemal połowie swoich filmów, w tym w niedawnej drugiej części "Niezniszczalnych" - zazwyczaj wywołując wśród widzów salwy śmiechu, na szczęście zamierzone. Na ekranie, tak jak i w życiu, czasem po prostu przydaje się szczypta autoironii. Skarby, rozstania i powroty Wśród kultowych filmowych kwestii nie brak pytań ("Are you talking to me?", czyli "Mówisz do mnie?" z "Taksówkarza"), wyznań ("My precious" - "Mój skarb" z "Władcy pierścieni"), euforycznych przechwałek ("I'm the king of the world!" - "Jestem królem świata!" z "Titanica"), treści oznajmujących (" phone home", a więc " dzwonić do domu" z " czy niekoniecznie czułych pożegnań - tu prym znowu wiedzie "Terminator", a konkretnie druga część cyklu, w której Schwarzenegger, strzelając do zamrożonego ciekłym azotem T-1000, wypowiada "Hasta la vista, baby" ("Do widzenia, maleńka"), będące cytatem z piosenki Jody Watley "Looking for a New Love". Swoich wyznawców mają też kwestie z horrorów, jak "Here's Johnny" ("Oto Johnny") Jacka Nicholsona z "Lśnienia" i "They're here" ("Są tutaj") nieodżałowanej Heather O'Rourke z "Ducha". Równie przerażające wrażenie robiło "I see dead people" ("Widzę martwych ludzi") Haleya Joela Osmenta z "Szóstego zmysłu". Zawsze syta, zawsze gotowa Zastanawiające, że zdecydowana większość najbardziej znanych filmowych cytatów wypowiadana była na dużym ekranie przez mężczyzn. To prawidłowość wynikająca z faktu, że męscy bohaterowie byli przez lata zazwyczaj o wiele bardziej wyraziści i bezpośredni. Choć nie sposób nie docenić takich perełek jak "All right, Mr. DeMille, I'm ready for my close-up" ("W porządku, panie DeMille, jestem gotowa na zbliżenie") Glorii Swanson z "Bulwaru Zachodzącego Słońca" czy "Love means never having to say you're sorry" ("Miłość znaczy, że nigdy nie musisz mówić »przepraszam«") Ali MacGraw z "Love Story". Co ty wiesz o cytowaniu, czyli… najsłynniejsze teksty z filmów - czytaj na trzeciej stronie Nikt nie zaserwował nam tylu celnych ripost, spostrzeżeń i puent jak bohater większości filmów Woody’ego Allena - sfrustrowany i opanowany różnymi obsesjami przygrabiony żydowski intelektualista. Błyskotliwy neurotyk, tyleż gorzki, co zabawny. Jaki na ekranie, taki w życiu. - Nie mam ambicji osiągnięcia nieśmiertelności poprzez swoje filmy - wyznaje. - Wolałbym ją osiągnąć, nie umierając. Woody rządzi, Woody radzi, Woody nigdy cię nie zdradzi Allena można cytować godzinami, a jego filmowym cytatom poświęcono wiele prac magisterskich i doktorskich. Nic dziwnego - sypie nimi jak śniegiem na Antarktydzie, pouczając nas między innymi, że masturbacji nie powinno się krytykować, gdyż jest to "seks z kimś kogo się kocha"… Kilka innych Allenowskich klasyków: "Moje życie seksualne jest żałosne. Ostatni raz byłem w kobiecie, zwiedzając Statuę Wolności", "Achilles miał tylko piętę Achillesa. Ja mam całe ciało Achillesa", "Dla ciebie jestem ateistą, dla Boga - konstruktywną opozycją", "Biseksualizm? Niewątpliwie podwaja twoje szanse na sobotnią randkę", "Jedyne czego żałuję w życiu, to tego, że nie jestem kimś innym", "Jedzenie tutaj jest okropne. I dają takie małe porcje. To właśnie myślę o życiu"… Numery, których nie było Zdarza się, że do języka codziennego przedostają się filmowe czy serialowe dialogi, których… nigdy na małym czy dużym ekranie nie usłyszeliśmy. A przynajmniej nie w takiej formie. Tym samym Stanisław Mikulski nigdy nie powiedział do Emila Karewicza "Brunner, ty świnio". Tak naprawdę słowa wypowiedziane przez Hansa Klossa w "Stawce większej niż życie" brzmiały "Wyjątkowa z ciebie kanalia, Brunner". Nigdy też nie usłyszeliśmy w niej tekstu "Nie ze mną te numery, Brunner" - zamiast tego agent J23 wypowiedział stanowcze: "Te sztuczki to nie ze mną, Brunner". Nie mów mi k***a nic o cytowaniu… Znamienne jest to, że bardzo często do popkultury przedostają się błędne dialogi z filmów, które każdy z nas widział przynajmniej kilka razy. "Oczko odpadło temu misiu" z "Misia" to przecież w rzeczywistości "Oczko mu się odlepiło. Temu misiu'", a "Co ty k****a wiesz o zabijaniu", rzekomo tekst Franca Mauera z "Psów", pochodzi z "Killera". Bohater Lindy w drugiej części filmu Pasikowskiego powiedział jedynie "Nie mów mi k***a nic o zabijaniu, bo coś o tym wiem". Nieprawdziwy jest też słynny tekst z "Imperium kontratakuje", ze sceny, w której Darth Vader mówi: "Luke, jestem twoim ojcem". W rzeczywistości mroczny lord, słysząc, jak młody Jedi krzyczy: "[Obi-Wan] Powiedział mi, że go zabiłeś!", odpowiada. "Nie, ja jestem twoim ojcem" ("No. I am your father"). Nie lata, lecz mile Stworzenie rankingu najlepszych cytatów filmowych to zadanie właściwie nie do zrealizowania, choć z pozoru nieróżniące się specjalnie od innych tego rodzaju zestawień. O ile ich subiektywność można zminimalizować przez zaproszenie do głosowania odpowiednio dużego gremium, to w tym przypadku liczba "kandydatów" może przyprawić o ból głowy. I rzeczywiście - intrygujących zdań wypowiedziano na małym i dużym ekranie tak wiele, że trudno wskazać te obiektywnie najlepsze. Scenarzyści od lat prześcigają się w wymyślaniu dialogów zwracających na siebie uwagę nie tylko dowcipem i chwytliwością, ale również ironią i szczyptą kontrowersji. To, co mamy potem powtarzać, nie może być przecież grzeczne, miałkie i nijakie. Musi być szczere, przenikliwe i konkretne. Musi być jakieś. A wtedy na pewno się nie zestarzeje. W końcu liczą się "Nie lata, kochanie, lecz przebyte mile" ("It's not the years, honey, it's the mileage"), jak to zauważył Indiana Jones w "Poszukiwaczach zaginionej Arki".Liga rządzi Liga radzi Liga nigdy Cię nie zdradzi Odpowiedz G. Gość 2019-02-13 22:41:23 Poprawka Liga broni Liga radzi Liga nigdy Cię nie zdradzi. Jak za
Najlepsza odpowiedź Quintuss odpowiedział(a) o 19:28: seksmisja ? Odpowiedzi ScatterShot odpowiedział(a) o 19:27 Niieee.. xD tylko tak mowia :P Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Polecamy Zdrady Czy przyznawać się do zdrady?
107 views, 1 likes, 0 loves, 0 comments, 1 shares, Facebook Watch Videos from Szczecińska Liga Bowlingowa: Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy cię nie zdradzi…
Piszę to jako dziennikarz wierny opisowi, jaki zamieściłem w swoim profilu. Im więcej infantylizmu i pospolitego łajdactwa pojawia się w naszym zawodzie, tym dobitniej widać, że jedynym ratunkiem dla prestiżu tego, co jako grupa reprezentujemy jest Liga. Nienazwany dotąd i nieformalny, choć z pewnością istniejący kręgosłup polskiego dziennikarstwa. Wyczuwany intuicyjnie i z ulgą znajdowany przez każdego, kto przedziera się przez kakofonię naszych doniesień i opinii. Na trop Ligi wpada każdy, kto robiąc research w jakiejś sprawie natyka się na stertę materiałów tendencyjnych, przepisanych, skompilowanych z nie wiadomo czego, bezźródłowych, zmanipulowanych, opartych na wypowiedziach notorycznych kłamców, niesprawdzonych, słowem - masę śmiecia. Od bzdurnych tekstów zlepionych przez stażystę po starannie zmanipulowane płody profesjonalnych propagandystów. Co robi ktoś wystarczająco bystry, żeby zauważyć, że ma do czynienia z bełkotem? Kiedy zawodzi metoda oparta na szukaniu faktów, które w stercie śmiecia wzajemnie sobie przeczą, jedynym wyjściem jest odejście od niej i oparcie się na wiarygodności źródeł, które je opisują. Dla doświadczonego researchera znalezisko staje się istotne dopiero, kiedy będzie pochodzić od autora mającego markę. Bez znaczenia gdzie publikującego. Ci ludzie to właśnie Liga. Nie jest tak, że Liga w naszym zawodzie rządzi. Na pewno jednak istnieje. Czasem radzi. Najistotniejsze zaś, że prawdopodobnie nigdy nie zdradzi. Jest w naszym zawodzie kilka, kilkanaście postaci, których publikacje nigdy nie były świadomie fałszowane. Zawsze były za to oparte na starannym zweryfikowaniu treści, sprawdzeniu interesów, stojących za tym czy innym komunikatem otrzymanym od źródła, rozważeniu konsekwencji tego, co się pisze. Odkryłem to wielokrotnie. Wystarczyło, że zirytowany ogromem bełkotu, podawanego przez wyszukiwarkę w jakiejś sprawie do kryteriów wyszukiwania dopisywałem nazwisko autorów, tworzących moją Ligę - i wszystko stawało się jasne. Ewa, Krzysiek, Mariusze, Wojtek, Michał, Paweł, Jacek, Robert, Andrzej, Jarek - jest w kraju zaledwie kilkanaście osób, na których wiarygodności nigdy się nie zawiodłem. Kiedy w redakcji pada zniecierpliwione natłokiem danych pytanie "jedni tak, drudzy tak... WTF?!", jedyną rozsądną odpowiedzią stawało się "zobacz, co o tym napisała Ewa" albo "sprawdź w kwietniu, Robert to robił". Nawet bez narzucanej przez krawaciarzy biegunki afer i paranewsów żyjemy w czasach natłoku bodźców. Dziś jeden tylko minister (a mamy takich co najmniej kilku) potrafi w sprawdzanie swoich bajdurzeń zaangażować pół redakcji. To nic innego jak znany informatykom atak DDoS - Distributed Denial of Service, czyli atakowanie odbiorcy pochodzącym z wielu źródeł strumieniem informacji, wymagających obsługi. Kończy się zwykle wywaleniem u odbiorcy bezpieczników i zablokowaniem jego jakichkolwiek działań. To właśnie obserwujemy w redakcjach, zasypanych śmieciem paranewsów, oświadczeń, konferencji, afer, wniosków o powołanie komisji, kolejnych projektów ustaw i kolejnych interpretacji snów szefa MON. Redakcja się nie wyłącza, ale z grubsza tylko ten strumień ociosuje i pakuje ludziom do głowy. Tylko zawodnicy Ligi poddają go analizie i refleksji, czym ratują nas od obłędu. Atak DDoS obserwujemy jednak także w skali społeczeństwa, które dostając od nas bezrefleksyjnie przekazaną papkę - po prostu się wyłącza. Chyba, że odkryje dla siebie Ligę. Zawodnik Ligi zawsze wie więcej niż pisze. Nigdy nie pisze wszystkiego, za to zawsze wie, co pisze. Nie przegrywa procesów, bo jest tak dobry, że wytaczanie mu ich nie ma sensu. Liga jest uczciwa i kłopotliwa. Nie daje się kupić. Dla plemiennie podzielonego społeczeństwa ten sam przedstawiciel Ligi raz jest bohaterem ujawniającym knowania (jeśli to w interesie tej akurat grupy), innym razem narzędziem przebiegłej manipulacji - jeśli publikuje coś wbrew jej interesom. Liga ma bardzo głęboko to, komu pisząc szkodzi, a kto na tym zyskuje. Potrafi działać wbrew swoim poglądom. Działa w imieniu odbiorcy, któremu pokazuje jak jest, niezależnie od tego, czy jej samej się to podoba czy nie. Liga to rozproszona po wielu redakcjach grupa dziwaków. Niewchodzących sobie w drogę, rzadko też konkurujących - po prostu uznających i szanujących się nawzajem. I upierdliwych. To oni nie zgadzają się na publikację materiałów niepełnych, to oni przychodzą do wydawcy położyć elektryzującego newsa, bo "to już było, ten gość bredzi". Oni czytają rzeczy, do których nikt nie zagląda, żeby oświadczyć na koniec "podkręcone, ale nic w tym nie ma". Potrafią doprowadzić do publikowania rzeczy jawnie sprzecznych z tzw. linią firmy. Uporczywie odchodzą z mainstreamu gdzieś w bok i znajdują tam rzeczy często istotniejsze niż te, które strumień już wypłukał. To oni pamiętają i wiedzą. A jeśli nie wiedzą - dowiedzą się. Do opisu Ligi świadomie nie używam określenia Autorytet. Ten termin dawno już został w życiu publicznym zawłaszczony przez młotkujące się plemiona, zamieniony w namacalne nagrody, dekretujące bycie Autorytetem w tej czy innej dziedzinie, dla tych czy tamtych. Liga jest określeniem właściwszym choćby przez to, że dotyczy osób czasem skrajnie różnych, działających jednak w oparciu o podobne standardy, choć w różnych dziedzinach i na różną skalę. Liga nie ma też związku z popularnością. Ta "Slutty little cousin of prestige" z powodzeniem kreuje na Autorytety ludzi wynajętych do czytania z promptera albo od lat rozmawiających o tym samym z tymi samymi 60-80 osobami. Z Ligą nie ma to jednak wiele wspólnego. Zawodnicy Ligi dostają czasem jakieś nominacje i nagrody, z reguły jednak nie jesteśmy świadomi ich istnienia. Ja jestem. I mając honor znać kilku jej zawodników dziękuję Lidze za upór, uczciwość, kompetencję i to, że po prostu jest. Jak długo mamy wmontowane w idiociejący system bezpieczniki, tak długo wyznanie "jestem dziennikarzem" nie będzie wstydliwe. Swoją drogą - czy to nie dziwne, że Ligę ludzi wykonujących ten zawód tak, jak należy to robić, da się wyróżnić jako jego osobliwość? Nie sądzicie chyba, że do podanych tu, nie wszystkich oczywiście imion zawodników Ligi dopiszę nazwiska? Nic z tego. Sami ich namierzcie. Przecież wiecie, że są, prawda?
Liga rządzi liga radzi liga nigdy Was nie zdradzi! Finały już nakręcone! Wyszło cudnie, ekipa routesetterów przeszła samą siebie i to co zaproponowali wciśnie Was w materac. Do tego punktowe światła, profesjonalny i jedyny w swoim rodzaju konferansjer Andrzej Mecherzyński Wiktor. Macie jeszcze jakieś pytania?
WOŁOSIK: Liga rządzi, liga radzi, liga nigdy was nie zdradzi! – można zakrzyknąć. Wraca nasza ulubiona ekstraklasa i wcale nie żartujemy, prawda? Trudno zareklamować rozgrywki naszych krajowców popularnym niegdyś hasłem „Dobre, bo polskie”, lecz my, wieczni optymiści zawsze widzimy szklankę do połowy pełną. OLKOWICZ: Nim o naszej lidze, to muszę pokajać się za informację sprzed tygodnia. Napisałem, że na zgrupowaniu w Turcji piłkarze Jagiellonii zamieszkali w trzygwiazdkowym hotelu. Kierownik drużyny Arkadiusz Szczęsny słusznie się obruszył, że gdzieś zgubiłem dwa gwiazdki, a białostoczanie mieszkali w pięciogwiazdkowym luksusie. Panu kierownikowi życzę, żebyśmy wszyscy mieli tylko takie problemy, no i by latem miał jak najwięcej dylematów związanych z hotelami, co oznaczałoby, że Jagiellonia znów zagra w Europie. WOŁOSIK: Daleka do tego droga, a mnie denerwuje marudzenie w moim Białymstoku na kalendarz. OLKOWICZ: To znaczy? WOŁOSIK: Że terminarz został złośliwie, a może nawet perfidnie skrojony, przeciwko Jagiellonii. Powód? Wicemistrzowie Polski będą musieli grać w piątkowe wieczory, a bywa, że i w poniedziałek. Co do poniedziałku zgoda – wielu kibiców spotkanie po weekendzie ani ziębi ani grzeje. Ale piątek? Ejże... Przecież dla faceta, a na trybunach to zdecydowana większość, wieczorny mecz na początek weekendu to świetny pretekst, by wyrwać się z domu na piwko, ewentualnie coś mocniejszego, bo przecież wieczory mamy chłodne. Twój ulubiony zespół wygrywa – jest, co uczcić, przegra – cóż z kumplami łatwiej znieść rozczarowanie i raźniej topić smutek, remis – cóż, dobrze, że nie porażka – to też jakaś okazja. Co prawda taka sobie, ale jest. OLKOWICZ: Skoro liga rządzi, to będzie rządzić również w wiosennej „ramówce” Ofensywnych. Kilka tematów już zaplanowaliśmy, a zaczniemy od rozmowy z Michałem Probierzem, który przerwał milczenie i zaprosił nas do Krakowa. „Ale żadne tam pitu-pitu. Przyjeżdżacie, siadamy i rozmawiamy. Ale nie godzinę, a więcej, do wyczerpania tematu” – zaznaczył trener Cracovii. Zależało mu przede wszystkim na wywiadzie o stanie szkolenia w naszym kraju, a że i my lubimy ten temat, to zaraz siedzieliśmy w pociągu do Krakowa. Z trenerem najpierw rozmawialiśmy w jego gabinecie, a później, gdy za oknem zrobiło się już ciemno, przenieśliśmy się na Kazimierz, żeby przy smacznej kolacji kontynuować rozmowę o naszej skopanej. Jak spojrzeliśmy później na dyktafon, zobaczyliśmy trzy godziny nagrania. Efekt spotkania z trenerem, który nie zwykł gryźć się w język, w piątkowym wydaniu Przeglądu Sportowego. Planów jest więcej, już szukamy połączenia z Wrocławiem, Zabrzem czy Gdańskiem, ale zaczniemy od... Niecieczy. Słonie wrócą do ligi meczem z Koroną Kielce, nie trzeba dodawać, dla kogo ten mecz będzie szczególnie ważny. Zwolnienie Macieja Bartoszka było zaskoczeniem nie tylko dla kibiców, ale również dla niego. Teraz ma okazję udowodnić byłym szefom, że się pomylili. WOŁOSIK: Uśmiecham się pod wąsem, którego nie mam, bo w redakcji Kuba Radomski właśnie odtworzył mi wywiadem z piłkarzem Cracovii – Jaroslavem Mihalikiem. Słowak nie ceregielił się i w wywiadzie wygarnął właścicielowi klubu, co o nim myśli, uszczypnął trenera i...nawet nie chciał autoryzacji. Choć to akurat nie dziwi...Z wywiadu wynikało, co z pewnością wybitnie ucieszyło kibiców sąsiedzkiej Wisły, że gra w drużynie „Pasów” to dla Słowaka żadna atrakcja. O Hiszpania, to co innego. Co prawda jesienią kopał się w czoło, więc Hiszpanie raczej nie będą licytować się, kto da więcej za Mihalika, który podkreślił z całą mocą, że od do Cracovii nie chciał. Brakowało tylko zdjęcia na którym właściciel trzyma pistolet przy skroni Słowaka, cedząc cytat propozycji nie odrzucenia z „Ojca chrzestnego”: albo na kartce znajdzie się twój podpis albo mózg... Wspomniałem o braku chęci autoryzacji nawalanki pana Jaroslava w szefów klubu. Z tego, co usłyszałem Słowak podjął się gry, której końcem ma być rozwiązanie kontraktu za porozumieniem stron. Nie sądzę, by wymierzenie, na szczęście słowne, siarczystego policzka właścicielowi – Januszowi Filipiakowi mogło przybliżyć Mihalika do zrealizowania planu...Cóż, piłkarz chyba sam uznał, choć nie w porę, że obrał kiepską taktykę i zaprzecza, że ostre słowa padły z jego ust. Padły. Słyszałem je we wspomnianych wcześniej okolicznościach. Nieładnie podważać rzetelność uczciwego dziennikarza. OLKOWICZ: Zaczęliśmy od hasła, że liga nigdy nas nie zdradzi. Może trochę na wyrost, bo nie raz nas zdradziła, najczęściej swoim poziomem. Do tego można się jednak przyzwyczaić. I choć często wybrzydzamy, że ekstraklasa to panna niezbyt urodziwa, to jednak coś w sobie ma. Jak kiedyś w „starym” Przeglądzie napisał o wznowieniu rozgrywek Janusz Basałaj: jak grają, tak grają, ale grają! I chyba się pod tym podpiszemy, prawda?
AAicSu. 146 460 177 388 454 452 274 202 416
liga rządzi liga radzi liga nigdy was nie zdradzi
